Gizli olan,doğal” olana yönelik tutkunun gerisinde çok daha önemli bir yöneliş var; o da “Aykırı dünyayla ilişkiler” büyüsünün hem dünyevi hem de ruhsal alanlara egemen olduğu bir çağın esrarına dönmek.”Tarif edilemez” olanı tarif edebilmek için sık sık simgesel bir dile başvuruyor olmamız, insanoğlunun bilinçdışı eğitiminin göstergesidir.Öyle olaylar vardır ki, her ne kadar biz onları bilinçli olarak hatırlayamasak da, bir biçimde sezgi, “derin düşünce” ya da rüya anlarında bilinç altında yeniden yüzeye çıkabilir.Gündüz ile gecenin birbirinin yerini almasının, insanın fiziksel varoluşu üzerinde bir etkisi vardır. Gece olunca dünya uyur, zihinde rüya tecrübesinin alanına dalar. Uyandığımızda kuşku insana yolculuğu boyunca eşlik eden “o titrek ışık” bize gerçeğin kararsızlığını gösterebilir; o zaman rüyalar daha da gerçek görünmeye başlar.Dünden bugüne yaygın inancımıza göre, ne kadar çok bastırırsak o kadar çok arzularız, özellikle de söz konusu olan “kötülük” ise
.

O ölmemişti esasen,geride bıraktığı aşk için uzun bir yolculuğa çıkmıştı, sonsuz bir yolculuğa. Geride kalan aşkları ise acıya boğulmuştu, suçluluk duygularını yüreklerinde öğüteceklerdi sonsuza kadar. Belki de onlar vicdanlarını muhakeme ederek geriye kalan hayatlarını nasıl sürdüreceklerinin korkusu içinde yaşayacaklardı. Belki de adaletin tecellisine katlanıp hiç akıllarına gelmeyen bir yaşama sürükleneceklerdi.Kadınların intikamı sessiz olur!